Εφτά χρόνια τα είχε με την Σταυρούλα. Εφτά χρόνια, κάθε καλοκαίρι πηγαίνανε διακοπές στην Ικαρία. Είχαν σαν βάση το σπίτι των γονιών της στο Χριστό και κατασκηνώνανε όπου τους οδηγούσανε τα πανηγύρια. Στις βάθρες του Να, στο Καραβόσταμο, στην Ακαμάτρα, στη Λαγκάδα, στους Βρακάδες.
Εφτά χρόνια επί δεκαπέντε πανηγύρια μέσο όρο τη χρονιά, μας κάνει εκατόν πέντε πανηγύρια. Εκατόν πέντε πανηγύρια επί δέκα φορές ο Ικαριώτικος μέσο όρο το πανηγύρι, μας κάνει χίλιοι πενήντα Ικαριώτικοι. Αν σ’ αυτούς προσθέσουμε κάτι έξτρα γάμους, βαφτίσια και λοιπές γιορτές, θα φτάσουμε τους χίλιους εκατό. Χίλιους εκατό Ικαριώτικους είχε λοιπόν στο ενεργητικό του. Χίλιες εκατό φορές είχε πιαστεί σε κύκλο με όλους αυτούς τους λυσσασμένους άγνωστους, είχε λυγίσει τα ξυπόλυτα πόδια του σ’ αυτόν τον τρελό σκοπό και είχε χορέψει μεθυσμένος από φτηνό χύμα κρασί και παγωμένη μπύρα.
Την όγδοη χρονιά, πρότεινε στη Σταυρούλα να γνωρίσουν κι άλλα μέρη. Αυτή του αντιπρότεινε να γνωρίσουν κι άλλους ανθρώπους. Γυναίκες αυτός και άντρες αυτή. Κάπως έτσι λοιπόν χωρίσανε. Η Σταυρούλα πήγε και πάλι στην Ικαρία κι αυτός είπε να κάνει ένα τουρ στα ελληνικά νησιά. Όπου κι αν πήγε, όποιο νησί κι αν επισκέφτηκε, οι άνθρωποι είχαν μια μανία. Τον Ικαριώτικο. Σε όλα τα μέρη. Σε ταβέρνες, camping, πανηγύρια, μπαρ, καΐκια. Σε όλα τα στυλ. Παραδοσιακό, λαϊκό, μπιτ και ροκ. Ο Ικαριώτικος συμβόλιζε το ελληνικό καλοκαίρι. Ως και το συρτάκι είχε αντικαταστήσει στη συνείδηση κάθε ντόπιου και κάθε τουρίστα. Αυτή η μανία όμως δεν του έκανε καλό. Δεν τον βοηθούσε να ξεπεράσει την Σταυρούλα. Αποφάσισε λοιπόν να εγκαταλείψει τα νησιά και να γνωρίσει την ηπειρωτική Ελλάδα. Πήγε σε μέρη ορεινά, μακριά από τη θάλασσα και τους γρήγορους χορούς της. Εκεί που οι άνθρωποι μιλάνε λίγο και χορεύουν αργά. Όταν στο πρώτο καφενείο του πρώτου χωριού που επισκέφτηκε, άκουσε από ένα cd που κολλούσε, τον Ικαριώτικο, σηκώθηκε από τη θέση του, πήγε στο κέντρο της πλατείας και με όλη τη δύναμη που είχε στα πνευμόνια του, φώναξε: «ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΙΚΑΡΙΩΤΙΚΟ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου